Vito Acconci - Αυτό που πραγματικά θέλω είναι η επανάσταση

Αυτα ειναι τα λογια του σπουδαίου Vito Acconci (1940 - 2017) σε μια συνέντευξη του στην διαδικτυακή τηλεόραση του San Francisco Museum of Modern Art.


Η μοναξιά και η απώλεια στα έργα του Mark Morrisroe

Περπατώντας άγρια στις αίθουσες του Σχολείου Τέχνης με τα σκισμένα μπλουζάκια του, αποκαλώντας τον εαυτό του Mark Dirt, ήταν ο πρώτος πανκ...


Jacques Henri Lartigue Φωτογραφιζοντας την ευτυχια

Στην Ευρώπη κανένας κριτικός δεν θα τολμούσε να αποδώσει καλλιτεχνική εγκυρότητα σε έννοιες όπως «ελαφρότητα» και «ευτυχία»...


Η συλλογή Bennett
The Bennett Collection of Women Realists

Οι Elaine και Steven Bennett είναι αφοσιωμένο στην προώθηση της καριέρας των γυναικών καλλιτεχνών, αφού «οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται...».


Ξέρεις από Βέσπα;


Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Ιταλία κατεστραμμένη, τόσο σε υποδομές, όσο και στη βιομηχανία και στο οδικό δίκτυο. Η Piaggio κατάφερε να ξαναλειτουργήσει τις κατεστραμμένες μονάδες παραγωγής της που είχαν πληγεί από τους βομβαρδισμούς στην Ποντετέρα όπου αρχικά κατασκεύαζε μαχητικά αεροσκάφη. Η αγορά αυτοκινήτου δεν είχε κίνητρο να αναπτυχθεί στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, καθώς τόσο η οικονομία, όσο και το οδικό δίκτυο της Ιταλίας είχαν πληγεί καταστροφικά από τον πόλεμο. Ο Ενρίκο Πιάτζιο, γιος του ιδρυτή της Piaggio Ρινάλντο Πιάτζιο, αποφασίζει να εγκαταλείψει την αεροναυπηγική και προσπαθεί να ξεκινήσει την παραγωγή ενός νέου, σύγχρονου και οικονομικού μεταφορικού μέσου για τις μάζες που εκείνη τη χρονική στιγμή είχε ανάγκη η Ιταλία.


Ο Φερντινάντο Ινοτσέντι, που ήταν πριν τον πόλεμο ήταν ιδιοκτήτης της βιομηχανίας κατασκευής σωλήνων που έφερε το όνομά του, ανέθεσε στον Κοραντίνο Ντ'Ασκάνιο, πρώην μηχανικό αεροναυπηγικής και πλέον υπάλληλο της Piaggio, την σχεδίαση ενός οχήματος για άνδρες και γυναίκες που να είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει και δεύτερο επιβάτη και να μην λερώνει τα ρούχα του οδηγού του.


Ο Ντ'Ασκάνιο που μισούσε τις μοτοσυκλέτες σχεδίασε ένα εντελώς ξεχωριστό όχημα. Το νέο αυτό όχημα είχε προστατευτικό κάλυμμα και οι αλλαγές των ταχυτήτων ήταν στο χέρι, ενώ ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος στον πίσω τροχό. Η μπροστινή «ασπίδα» κρατούσε τον αναβάτη καθαρό και στεγνό, σε σύγκριση με τους αναβάτες των μέχρι τότε κλασικών μοτοσυκλετών.

Το μπροστινό ψαλίδι μιμούνταν το σύστημα προσγείωσης των αεροσκαφών, επιτρέποντας την εύκολη αλλαγή της διεύθυνσης του οχήματος. Η εσωτερική μετάδοση κίνησης κατευθείαν στον τροχό, καταργούσε αυτόματα την αλυσίδα στον πίσω τροχό που συνδυαζόταν με ακαθαρσίες και μυρωδιά λαδιού. Αυτή ήταν η βασική σχεδίαση του νέου μοντέλου και έτσι ο Ντ'Ασκάνιο πήγε τα σχέδια του στον Ενρίκο Πιάτζιο ο οποίος στη συνέχεια κατασκεύασε τη Βέσπα το 1946. 


Μέσα στα επόμενα χρόνια μέχρι το 1952, η Βέσπα έγινε τόσο διάσημη που ιδρύθηκαν και Λέσχες Vespa σχεδόν σε όλη την Ευρώπη ενώ τα μέλη τους ξεπέρασαν τα 50.000. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Βέσπα κατασκευάζονταν επίσημα στην Γερμανία, την Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ισπανία. Τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε η παραγωγή της στην Ινδία, τη Βραζιλία και την Ινδονησία. Μέχρι το 1956 πουλήθηκαν ένα εκατομμύριο μονάδες, στη συνέχεια δύο εκατομμύρια μέχρι το 1960. Σε όλη αυτή τη δεκαετία η Βέσπα συμβόλιζε την ελευθερία και την φαντασία, κάτι που οδήγησε σε τεράστια αύξηση των πωλήσεων. Μέχρι το 1970 είχαν πωληθεί τέσσερα εκατομμύρια, αριθμός που έφτασε τα δέκα εκατομμύρια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Από το 1957 μέχρι το 1961 στην Σοβιετική Ένωση κατασκευάζονταν μία μοτοσυκλέτα που είχε το όνομα Vjatka-VP150 και βασιζόταν στο σχέδιο της Βέσπα.


Μέχρι σήμερα πολλοί είναι αυτοί που είναι ιδιοκτήτες μιας καινούργιας ή μεταχειρισμένης Βέσπα. Η δυσκολία ανεύρεσης χώρου στάθμευσης και το χαμηλό κόστος συντήρησης, αύξησαν τη ζήτηση της Βέσπα αλλά και άλλων σκούτερ. Ως σήμερα έχουν παραχθεί 138 διαφορετικές εκδοχές της Βέσπα και υπάρχουν σε παραγωγή πέντε: η κλασική PX και οι μοντέρνες S, LX, GT και GTS.


























Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου