Vito Acconci - Αυτό που πραγματικά θέλω είναι η επανάσταση

Αυτα ειναι τα λογια του σπουδαίου Vito Acconci (1940 - 2017) σε μια συνέντευξη του στην διαδικτυακή τηλεόραση του San Francisco Museum of Modern Art.


Η μοναξιά και η απώλεια στα έργα του Mark Morrisroe

Περπατώντας άγρια στις αίθουσες του Σχολείου Τέχνης με τα σκισμένα μπλουζάκια του, αποκαλώντας τον εαυτό του Mark Dirt, ήταν ο πρώτος πανκ...


Jacques Henri Lartigue Φωτογραφιζοντας την ευτυχια

Στην Ευρώπη κανένας κριτικός δεν θα τολμούσε να αποδώσει καλλιτεχνική εγκυρότητα σε έννοιες όπως «ελαφρότητα» και «ευτυχία»...


Η συλλογή Bennett
The Bennett Collection of Women Realists

Οι Elaine και Steven Bennett είναι αφοσιωμένο στην προώθηση της καριέρας των γυναικών καλλιτεχνών, αφού «οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται...».


Studio 54


Το Studio 54 ήταν ένα γνωστό νυχτερινό κέντρο της Νέας Υόρκης (από το 1977 ως το 1986) που βρίσκονταν στον αριθμό 254 της 54th Street στο Μανχάταν, μεταξύ 7ης και 8ης λεωφόρου.



Εγκαινιάστηκε το 1927 ως θέατρο με το όνομα Gallo Opera House και από το 1942 έως το 1976 το κτίριο χρησίμευσε ως στούντιο ραδιοτηλεόρασης για τον τηλεοπτικό σταθμό CBS. Το 1977, οι νέοι επιχειρηματίες της Νέας Υόρκης Steve Rubell και Ian Schrager, πρώην ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, αποφάσισαν να το αγοράσουν με 400.000 $. Οι ανακαινίσεις διήρκεσαν έξι εβδομάδες, μετά τις οποίες διατηρήθηκαν πολλές από τις προηγούμενες τηλεοπτικές και θεατρικές σκηνές. 



Το Studio 54 άνοιξε στις 26 Απριλίου του 1977, και σύντομα έγινε ένα από τα κύρια σύμβολα της εποχής της ντίσκο, χάρη στις πολυάριθμες διασημότητες που συχνάζανε σε αυτό και στις ιδιαίτερα περιοριστικές πολιτικές εισόδου (βασισμένες στην προσωπική εμφάνιση και στο στιλ), αλλά και για την ανοιχτή χρήση ναρκωτικών όπως κοκαΐνη και Quaalude στο εσωτερικό του, καθώς και για το περιστασιακό σεξ, έτερο και ομοφυλόφιλο, στα απομονωμένα μέρη του κτηρίου (συμπεριλαμβανομένου του περίφημου μπαλκονιού).



Μετά την καταδίκη των Rubell και Schrager για φοροδιαφυγή, το 1980 η ντίσκο πωλήθηκε στον επιχειρηματία Mark Fleischman, ο οποίος με τη σειρά του την πούλησε το 1984 σε νέους ιδιοκτήτες, οι οποίοι αποφάσισαν να την κλείσουν το 1986. 



Το κύριο χαρακτηριστικό του Studio 54  ήταν η υπερβολή των προτεινόμενων βραδιών. Η πρόθεση του Rubell και του Schrager ήταν να εγγυάται «το μεγαλύτερο πάρτι στον κόσμο» κάθε βράδυ, καθώς και να σοκάρει την πόλη της Νέας Υόρκης με τις ηδονιστικές του υπερβολές: στο κλαμπ υπήρχε πάντα δυνατή μουσική, και οι βραδιές είχαν πάντα μια νέα έκπληξη. 



Ήταν ο Steve Rubell που επέλεγε τους λίγους τυχερούς που έμπαιναν στο κλαμπ. Η πολιτική εισόδου είχε ως στόχο να διασφαλίζει ότι τουλάχιστον το 20% των πελατών ήταν γκέι και τουλάχιστον το 10% λεσβίες ή τρανς.



Οι γιορτές και τα πάρτι του Studio 54  αναφέρονταν πάντα από τις εφημερίδες σε όλο τον κόσμο.

Πολλές διασημότητες της περιόδου πέρασαν απο το Studio 54. 



Ηθοποιοί (Woody Allen, John Belushi, Sean Connery, Robert De Niro, Michael Douglas, Faye Dunaway, Richard Gere, Margaux Hemingway, Dustin Hoffman, Bette Midler, Liza Minnelli, Olivia Newton-John, Jack Nicholson, Al Pacino, Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Elizabeth Taylor, John Travolta, Robin Williams). 



Μουσικοί (Bee Gees, Leonard Bernstein, David Bowie, James Brown, Cher, Alice Cooper, Marvin Gaye, Debbie Harry, Michael Jackson, Mick Jagger, Rick James, Elton John, Grace Jones, Tom Jones, Amanda Lear, John Lennon, Freddie Mercury, George Michael, Giorgio Moroder, Dolly Parton, Lou Reed, Keith Richards, Frank Sinatra, Rod Stewart, Barbra Streisand, Stevie Wonder).



Καλλιτέχνες (Michail Baryšnikov, Truman Capote, Salvador Dalí, Elio Fiorucci, Tom Ford, Diane von Fürstenberg, Martha Graham, Halston, Tommy Hilfiger, Calvin Klein, Karl Lagerfeld, Rudolf Nureyev, Paloma Picasso, Francesco Scavullo, Valentino Andy Warhol).

Μοντέλα (Gia Carangi και Farrah Fawcett), καθώς και πρώην πρώτες κυρίες (Betty Ford και Jackie Kennedy). 













































Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου