Η τραγωδία Le Cid του Corneille

Ο Πιέρ Κορνέιγ (Pierre Corneille, 1606 – 1684) ήταν Γάλλος τραγικός ποιητής, ένας από τους τρεις μεγάλους (με τον Μολιέρο και τον Ρακίνα) Γάλλους δραματουργούς του 17ου αιώνα. Ονομάστηκε «ο ιδρυτής της γαλλικής τραγωδίας» και παρήγε έργα για περίπου σαράντα χρόνια.

Καταγόμενος από αστική οικογένεια δικαστών, σπούδασε νομικά κι έγινε δικηγόρος, ασχολήθηκε δε, όπως και πολλοί σύγχρονοι συνάδελφοί του, με τη λογοτεχνία. Έγραψε αρχικά κωμωδίες και κωμικοτραγωδίες (tragi-comédies), εκ των οποίων ο Σιντ, παρά τις εχθρικές κριτικές, υπήρξε ένας θρίαμβος. 

Απόγειο του ταλέντου του θεωρούνται οι ιστορικές του τραγωδίες (Οράτιος, Κίννας, Πολύευκτος, Ροδογύνη, Ηράκλειος, Νικομήδης). Το 1652, αποθαρρυμένος από τις κριτικές ενός έργου του, αφοσιώθηκε στην μετάφραση της Μίμησης του Χριστού, έργου αποδιδόμενου στον Θωμά εκ Κέμπης. Επανήλθε στο θέατρο το 1659 και έγραψε αρκετά έργα ακόμη. Το 1674 αποσύρθηκε οριστικά.

 Η τραγωδία Le Cid του Corneille

Ένα από τα στοιχεία που στηλιτεύτηκαν περισσότερο στην τραγωδία Le Cid του Corneille είναι ότι η ηρωίδα συνεχίζει να αγαπάει το δολοφόνο του πατέρα της. 

Το γεγονός ότι ο έρωτας, η καρδιά και το πάθος είναι ισχυρότερα όχι μόνο από την επιθυμία εκδίκησης, αλλά, κυρίως, από το καθήκον της προάσπισης της τιμής της οικογένειας, δηλαδή από την κοινωνική ευταξία και τη λογική, επιτρέπει την κυριαρχία του πάθους επί της λογικής, πράγμα που την εποχή αυτή θεωρείται αδιανόητο να αποτυπωθεί στη λογοτεχνία.

• Στο απόσπασμα που ακολουθεί η ηρωίδα συζητά με την Ελβίρα, την έμπιστη τροφό της.

Η δραματική παρουσίαση του αγώνα μεταξύ έρωτα και τιμής.
Παρ’ όλο που η τιμή μοιάζει να έχει μεγαλύτερη σημασία, το μεγαλύτερο μέρος του μονολόγου αφορά τον έρωτα:

ΕΛΒΙΡΑ

Εκείνος σας στερεί πατρός

και σεις τον αγαπάτε;

ΧΙΜΕΝΗ

Αν τον αγαπώ!

Πτωχή η λέξις˙ τον λατρεύω! Η οργή

ανθίσταται ματαίως εις τον έρωτα.

Εν τω εχθρώ ευρίσκω τον ερώμενον˙

μισώ μεν τον φορέα, αλλ’ αισθάνομαι

παρά το μίσος ότι κατά του πατρός

ο εραστής εν μέση τη καρδία μου

παλαίει έτι. Προχωρεί, υποχωρεί,

αμύνεται, προσβάλλει, νυν μεν ισχυρός,

αδύνατος δε πάλιν, ηττημένος νυν

και αύθις θριαμβεύων. Αλλ’ εν τη σκληρά

μονομαχία, ήν ο έρως συγκροτεί

προς την οργήν, σπαράττει την καρδίαν μου

μη συναρπάζων την ψυχήν μου. Όσην καν

ο έρως έχει εξουσίαν επ’εμού,

δε θα ακούσω τας υπαγορεύσεις του.

Ναι, τρέχω αδιστάκτως όπου η τιμή

με διατάσσει. Τον Ροδρίγον αγαπώ,

η τύχη του με θλίβει, η καρδία μου

υπέρ εκείνου κρατερώς αμύνεται.

Αλλ’ όμως παρά πάντας τους αγώνας του

γνωρίζω ποία είμαι και πως λέγομαι

και ότι τον πατέρα μου εφόνευσεν

(Corneille, 53)