Ο λόγος στους ειδικούς

"Μπορεί να μην καταλαβαίνω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας κύριος χρησιμοποιεί τριάντα σελίδες για να περιγράψει πώς γυρίζει και ξαναγυρίζει στο κρεβάτι του πριν να κοιμηθεί." Για αυτόν τον λόγο, ένας αναγνώστης του εκδοτικού οίκου Ollendorf είχε απορρίψει το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, του Proust.

Το 1851 το Moby Dick απορρίφθηκε στην Αγγλία με την ακόλουθη αιτιολογία: «Δεν πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει για την παιδική λογοτεχνική αγορά. Είναι μακρύ, παλιομοδίτικο, και πιστεύουμε ότι δεν αξίζει τη φήμη που φαίνεται να απολαμβάνει."

Με αυτήν την επιστολή στον Flaubert το 1856, απορρίπτεται η Madame Bovary  : "Κύριε, έχετε πνίξει το μυθιστόρημά σας με έναν σωρό λεπτομερειών που είναι καλά σχεδιασμένες αλλά εντελώς περιττές."

Το 1862 στην Έμιλι Ντίκινσον απορρίφθηκαν τα πρώτα ποιητικά της χειρόγραφα. "Τα ποιήματα είναι όλα λάθος."

Απορρίπτεται η Φάρμα των Ζώων του Τζορτζ Όργουελ : «Είναι αδύνατο να πουληθούν ιστορίες ζώων στις ΗΠΑ». 

Για το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ: "Αυτό το κορίτσι δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αντίληψη και την αίσθηση του πώς μπορεί να ανάγει αυτό το βιβλίο σε ένα επίπεδο που να ξεπερνάει αυτό της απλής περιέργειας."

Για να προχωρήσουμε στη "μαχητική" κριτική, αυτό είναι που είπε ο Eugène Poitou, στο Revue des deux mondes του 1856, για τον Honoré de Balzac: «Στα μυθιστορήματά του δεν υπάρχει τίποτα που να αποκαλύπτει ιδιαίτερες λογοτεχνικές δεξιότητες, ούτε στην πλοκή ούτε στους χαρακτήρες. Ο Balzac δεν θα καταλάβει ποτέ εξέχουσα θέση στη γαλλική λογοτεχνία."

Όσο για την Emily Brontë: «Στο Ανεμοδαρμένα Ύψη, τα ελαττώματα της Jane Eyre [της αδελφής της Charlotte] πολλαπλασιάζονται επί χίλια. Σκεφτείτε το, η μόνη παρηγοριά που μας παραμένει είναι η σκέψη ότι το μυθιστόρημα δεν θα γίνει ποτέ δημοφιλές "(James Lorimer, North British Review, 1849).

Έμιλι Ντίκινσον: "Η ασυνέπεια και η έλλειψη μορφής των ποιηματάκων της - δεν μπορούσα να τα προσδιορίσω διαφορετικά - είναι τρομακτική." (Thomas Bailey Aldrich, The Atlantic Monthly, 1982).

Herman Melville: "Το Moby Dick είναι ένα θλιβερό, άθλιο, επίπεδο, γελοίο βιβλίο .... Αυτός ο τρελός καπετάνιος, είναι μια θανατηφόρα πλήξη." (The Southern Quarterly Review, 1851).

Walt Withman: "Ο Walt Withman έχει την ίδια σχέση με την τέχνη, οπως ο  χοίρος με τα μαθηματικά" (The London Critic, 1855).

Ας προχωρήσουμε στη μουσική.

Για τον Bach, ο Johann Adolph Scheibe δήλωνε στο Der kritische Musikus, το 1737: "Οι συνθέσεις του Johann Sebastian Bach στερούνται εντελώς ομορφιάς, αρμονίας και, πάνω απ 'όλα, σαφήνειας."

Ο Louis Spohr έγραψε το 1808  για την πρώτη παράσταση του Beethoven: "Ένα όργιο χυδαίων ήχων ".

Ο Ludwig Rellstab  (Iris im Gebiete der Tonkunst, 1833) έλεγε ότι ο Σοπέν "αν είχε υποβάλει τις μουσικές του στην κρίση ενός ειδικού, αυτός θα έσκιζε τις  παρτιτούρες ... Τέλος πάντων θα ήθελα να το κάνω εγώ."

Η La Gazette Musicale de Paris, το 1853, έγραψε ότι «το Rigoletto είναι ανεπαρκές στο μελωδικό επίπεδο. Αυτό το έργο δεν έχει καμία πιθανότητα να συμπεριληφθεί στο ρεπερτόριο. "

Όσον αφορά τις  παρεξηγήσεις μεταξύ των "μεγάλων".

Ο Emile Zola, μετά τον θάνατο του Baudelaire: "Σε εκατό χρόνια, το Les fleurs du mal θα το θυμόμαστε μόνο ως κάτι το περίεργο".

Στο ημερολόγιο της Βιρτζίνια Γουλφ διαβάζουμε: «Μόλις τελείωσα να διαβάζω τον Οδυσσέα του Τζόυς και το κρίνω ως αποτυχία ... Είναι μεγάλο και δυσάρεστο. Είναι ένα σκληρό κείμενο, όχι μόνο με την αντικειμενική έννοια του όρου, αλλά και από λογοτεχνική άποψη ".

Ο Ciaikowskij έγραφε στο ημερολόγιό του για τον Brahms: «Έχω μελετήσει για πολύ καιρό τη μουσική αυτού του πονηρού. Είναι ένας μπάσταρδος χωρίς ποιότητα."

Και τέλος, κάτι και από τη show business. Ένα στέλεχος του Metro, μετά από μια ακρόαση του Fred Astaire, το 1928: «Δεν μπορεί να απαγγελλει , δεν μπορεί να τραγουδήσει και είναι φαλακρός. Τα καταφέρνει κάπως με τον χορό. "

➤    Μαρσελ Προυστ - Η φραση χωρις τελεια. Πατηστε εδώ...