Η συλλογή του περιλάμβανε τέσσερις χιλιάδες σχέδια και χαρακτικά, ιδίως από τους Dürer, Schongauer, Rembrandt, Ostade και πάνω απ 'όλα τον Claude Lorrain, περιέχει επίσης σχέδια δικα του (δύο χιλιάδες διατηρημένα στη Βαϊμάρη, το Μουσείο Goethe και στη Φρανκφούρτη, στη γενέτειρά του), καθώς και πολυάριθμα γραπτά (γραμμένα από το 1772 έως το θάνατο του).
Μεγαλωμένος από τον πατέρα του με την λατρεία της Ιταλικης κουλτουρας, ηδη από την παιδική του ηλικία αρχισε να παρακολουθει τους καλλιτεχνικούς κύκλους της Φρανκφούρτης (ζωγράφοι όπως ο JG Trautmann, ο J. Juncker FW Hirt), μελετωντας την τεχνική του σχεδίου και της χαρακτικής στην ακαδημία της Λειψίας. (1765) με τον Adam Friedrich Oeser και τον χαράκτη Cristoph Stock.
Κατά τη διάρκεια των ημερών της Δρέσδης ανακαλυψε τα έργα της ολλανδικης σχολης το 1768 και αργότερα, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Στρασβούργο, το 1772, ενθουσιαστηκε με την γερμανική τέχνη (Dürer και γοτθική αρχιτεκτονική).
Κατά τη διάρκεια των ιταλικών παραμονών του ο Goethe είδε και μελέτησε τα αριστουργήματα της ιταλικής ζωγραφικής και, ιδιαίτερα στη Ρώμη, παρακολούθησε το κοσμοπολίτικο περιβάλλον που συνδέεται με την Γαλλικη Ακαδημία. και με τους Γερμανους καλλιτεχνες που ζουσαν τότε στην πόλη. Φιλος με τον Tischbein, ο οποίος ζωγράφισε ένα διάσημο πορτραίτο του (1787: Φρανκφούρτη, ski), με τον Hackert Heinrich Meyer και με τον Winckelmann, του οποίου τις θεωρίες τις γνώρισε στη Γερμανία μέσω του Oeser και του Mengs, συμμετέχοντας στην «ανακάλυψη του αρχαίου».
Μαζί με τον Tischbein συνόψισε τις σκεψεις του περι της αισθητικης σε ένα δοκίμιο με τίτλο Απλή απομίμηση της φύσης, του τρόπου, του στυλ (1789).
Γυριζοντας στη Βαϊμάρη αφιερώθηκε σε μια μεθοδική μελέτη επιστημονικής φύσης, ενόψει ενός δεύτερου ταξιδιού στην Ιταλία που ομως δεν έγινε ποτέ (βλ. Προετοιμασία του δεύτερου ταξιδιού στην Ιταλία, 1795-96) και στην προετοιμασία των βιογραφιών των Winckelmann και Χάκερτ. Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε έναν "αισθητικό μυστικισμό βασισμένο στη διαίσθηση" (Micah) προτείνοντας να αντικαταστήσει την αναλυτική κριτική με τη διαισθητική κριτική.
Ενδιαφερόταν για την τέχνη των πρωτόγονων, μετά την ανάγνωση του Ζανέτι ασχολήθηκε με τη βυζαντινή ζωγραφική στη Βενετία (1790) και αργότερα το 1815, με τηβ ζωγραφικη του Jan van Eyck και με τους πρωτους γερμανούς, όταν είδε την συλλογή των αδελφών Boisserée στη Χαϊδελβέργη. Ο σχολιασμός του για την συλλογη (Über Kunst und Altertum, On art and antiquity) παραμένει το πιο πρωτότυπο εργο του για την ιστορία της τέχνης.
Στη Βαϊμάρη , σε συνεργασία με τον H. Meyer, προσπάθησε να αναπτύξει ένα σύστημα εκπαίδευσης των τεχνών και να βοηθησει στην διαδοση του στη Γερμανία μέσω της διοργάνωσης βραβείων και εκθέσεων (Weimar, 1799-1805).
Έγραψε επίσης μια από τις πρώτες πραγματείες για το χρώμα (Zur Farbenlehre (Theory of colors), 1806-10) στην οποία ανέπτυξε μια θεωρία χρωμάτων που αντιπαρατέθηκε με την ανάλυση του Newton και η οποία παραμένει θεμελιώδες έργο για τη μελέτη του χρωματικού φάσματος , το οπτικό μείγμα και τη "σημασιολογική" χρήση των χρωμάτων.
